NRC-columniste Ellen Deckwitz beschuldigt Israël, organisator van het Eurovisie Songfestival, van pinkwashing en sunwashing. Ze gaat uitgebreid in op wat haar zo dwarszit tijdens deze editie van het liedjesfestijn. Laten we daarom even stil staan bij wat ze eigenlijk schrijft.
Wat betekenen pinkwashing en sunwashing precies? Pinkwashing, om maar mee te beginnen, is het promoten van LHBTQ-rechten om zo andere misstanden in de samenleving te verdoezelen.
“Israël is trots op zijn multiculturele en inclusieve samenleving”
LHBTQ’ers komen uitgebreid in beeld, van de wereldberoemde transsexueel Dana International (winnares van het songfestival in 1998) tot een homoseksuele presentator en zoenende koppeltjes. Maar is dat niet bijna elk songfestival het geval? Komen er niet altijd LHBTQ’ers uitgebreid in beeld omdat een groot deel van deze groep het songfestival een warm hart toedraagt? Had Israël LHBTQ’ers dan moeten negeren? Dat zou tot heel andere beschuldigingen hebben geleid. Los daarvan, Israël is trots op zijn multiculturele en inclusieve samenleving. Tel-Aviv, waar het Eurovisie songfestival wordt gehouden, is één van de meest LHBTQ vriendelijke steden ter wereld. Pinkwashing? Een vreemde beschuldiging.
Sunwashing dan. Het in beeld brengen van mooie landschappen, stranden en vrolijke mensen om zo, opnieuw, misstanden in een land te verdoezelen.
Maar eigenlijk geldt hier hetzelfde argument. Maken organiserende landen niet altijd reclame voor zichzelf? Volgend jaar moeten we maar in de gaten houden of Deckwitz een venijnig commentaar schrijft als Nederland, in geval van winst, niet uitgebreid stilstaat bij de Molukse treinkaping en Zwarte Piet. Ik vermoed dat dit niet het geval gaat zijn.
“Vooringenomenheid is niet de basis om zo’n discussie mee te beginnen.”
Ten slotte nog een opmerking over een Palestijns dorp dat op de plek zou staan waar het songfestival wordt gehouden. Dit is echter onderdeel van een grotere discussie over Israël. Het is altijd treurig als mensen hun huis achter moeten laten of op de vlucht slaan, maar los van de vraag of daar in dit geval sprake van was, is dat waar het hier echt om gaat? Partijen staan al jarenlang tegenover elkaar over de vraag of er in 1948 sprake was van verdrijving of een vrijwillige strategische vlucht. Of was de vluchtelingenstroom simpelweg een gevolg van wat er in bijna elk conflict gebeurt? Haar standpunt is duidelijk maar die discussie gaat echt niet over alleen deze locatie. Dan had het ook niet uitgemaakt waar het festival werd gehouden. Critici als Deckwitz hadden ongeacht altijd wel deze stok gebruikt om Israël mee te slaan. Zulke vooringenomenheid is niet de basis om zo’n discussie mee te beginnen.
“Figuren zoals Dana International, Lucy Ayoub en Assi Azar worden niet gebruikt om Israël in een mooi daglicht te stellen, zij ZIJN Israël. “
Kortom, Israël gedraagt zich ten aanzien van het songfestival niet anders dan andere landen. Sunwashing en pinkwashing zijn loze kreten. Figuren zoals Dana International, Lucy Ayoub (de Arabische presentatrice van het Eurovisie) en Assi Azar worden niet gebruikt om Israël in een mooi daglicht te stellen, zij ZIJN Israël. De kritiek gaat niet om de organisatie maar om de organisator. Dat stond voor Deckwitz bij voorbaat al vast, ongeacht hoe Israël de organisatie had ingevuld. We kunnen dus zonder schuldgevoel genieten van deze editie van het songfestival en het prachtige land dat als decor en organisator dient.
